Prolog. "Ja tęskniłam cały dzień i już nie wiedziałam co ze sobą robić"

     Jestem młodą podobno piękną nastolatką z burzą pomysłów na minute. Nie wierzę w żadne z tych przydzielanych mi cech. Czuje się strasznie starsza niż mi się wydaje. Możliwe, że z powodu szybkiego dorastania. Zawsze myślałam bardziej dojrzalej niż moi równiusieńcy. Nie upijałam się nigdy, bo to i tak nie pomagało w problemach tylko je powiększało. Patrzyłam na świat całkiem innym wzrokiem niż reszta dwudziestolatków. Niedawno skończyłam technikum, zdałam maturę i egzamin zawodowy z jedną z najlepszych punktacji w tej szkole. Może ominęło mnie trochę nastoletniego życia, ale teraz wiem, że gdziekolwiek wyjadę będę miała idealny start na studia. Chciałam zacząć wszystko gdzieś, gdzie nikt mnie nie zna. Nikt nie będzie oceniał po moich błędach w przeszłości. Może nawet pokocha tą Isabelle, którą tak naprawdę nikt nie zna, bo nie chce poznać.

***

     - Masz wszystko? - po raz tysięczny, słyszę, to pytanie padające z ust mojej matki.
     - Tak, pytałaś już. - odpowiadam, kręcąc głową z uśmiechem.
     Wyjeżdżam. Daleko od rodziny, przyjaciół. Nie, kogo ja oszukuje. Poza rodzicami nie mam nikogo z rodziny, a o przyjaciołach już wcale nie wspomnę. Tak bardzo przeszkadzałam wszystkim, że stwierdzili mnie opuścić. Nie było łatwo pozbierać po odsunięciu przed rodzinę. Przyjaciół jeszcze bardziej. Wiedzieli o wszystkim, a teraz połowa moich tajemnic krąży po budynkach mojej ukończonej już szkoły. Cieszyłam się, jak małe dziecko, gdy w ostatni piątek kwietnia udawałam jak bardzo mi przykro z pożegnania z klasą. Nigdy nie czułam czegoś bardziej weselszego.

***

     - Tęsknie. - usłyszałam słodki głos Michała w swoich słuchawkach 

     Kolejne godziny rozmowy spędzone na czekaniu, by już wrócił i byśmy mogli, chociaż dziesięć minut pogadać na skejpie razem. 

     - Ja tęskniłam cały dzień i już nie wiedziałam co ze sobą robić. - zaśmiałam się upadając na miękki materac mojego łóżka. 

     - Oj, tam wymyślasz. Ty byłaś w szkole, uczyłaś się, mogłaś zająć czymś myśli, a ja na uczelni myślałem tylko o Tobie 

     Uśmiechnęłam się sama do siebie, zanim pomyślałam nad odpowiedzią. Mieliśmy już jedną nie udaną próbę bycia razem, a teraz oboje staramy się coraz bardziej. Tylko niestety dzieli nas ponad tysiąc kilometrów. Podobno prawdziwa miłość przetrwa wszystko. Może kiedyś się uda być razem...

***

     Przejeżdżam ulicami miasta, by dotrzeć na lotnisko. Ostatnie spoglądanie na domu, centra handlowe, parki, siłownie, księgarnie, biblioteki i wszystkie inne ważne miejsca, które pozwalały mi wytrzymać w tym mieście. Trochę ciężko jest wyjechać tak samej bez rodziców, żadnego wsparcia. Gdzieś tam w środku czuje, że to co stało się tutaj między nami tam będzie tak samo. Poświęcam wszystko, nie widząc, czy na pewno on jest taki jakiego go znam. Nie chciałabym kolejnego załamania. Teraz już i tak za późno, postawiłam wszystko na jedną kartę. 

     Oparłam głowę o szybę i patrzyłam jak szybko drzewa znikają, zmieniając się na kolejne. Ostatnie minuty, sekundy w Polsce. Jutro będę już w innym mieście, państwie. Wszystko inne, obce. Mam nadzieję, że warto. 

     Po jakieś półgodzinie byłam już na pokładzie samolotu. Oczywiście z czerwonymi oczami i chusteczkami w ręce. Wrócę, by ich odwiedzać, to jest pewne, nie wytrzymam tyle bez nich. Zapięłam pasy, włożyłam słuchawki do uszu i zamknęłam oczy, by się uspokoić. 

    Witaj Newcastle.